Sofðu Unga Ástin Min

Sofðu unga ástin mín

úti regnið grætur.

Mamma geymir gullin þín

gamlan legg og völuskrín.

Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit

minn er hugur þrotinn.

oft ég svartan sandinn leit

svið og grænan engireit.

Í jöklinum hljóða dauðar djúpar sprungur.

Sofðu lengi sofðu rótt

seint mun best að vakna.

Mæðum kenna mun þér fljótt

meðan hallar degi skjótt.

Mennirnir elska, missa, gráta og sakna.