Stoją gorzkie pagórki

Stoją gorzkie pagórki, bo gorzka jest zieleń,

gdzie przebiega wilk nocy i prędki dnia jeleń,

nie spotkają się nigdy w ruchomej przestrzeni,

wilk w jelenia, a jeleń się w wilka zamieni.

U pagórków dolina Dunajcem rozcięta

jak gałęzią miłości zrywaną zbyt chciwie

przez podobne do światła i wiatru dziewczęta,

bo gdy biegną - nie skrzypi miedziane igliwie.

Pachnie zieleń obmyta przez wiatry i deszcze

i dolina się słońcem wypełnia po brzegi,

choć wśród lasów zbliżonych do nieba śpią jeszcze

dzikie stada gołębi i białe śpią śniegi.

Szukać ciebie nie trzeba, bo jesteś pod ręką,

biedna moja kołysko uśpiona piosenką

pod pagórkiem z jałmużny, gdzie ojciec mój orze

ziemię, gdy po ziemi przechadzają się zorze.

Do ciebie idę, dziadku, siedzący na progu

z fajką w zębach tak starą, że chyba po Bogu

dziedziczysz ją, a tytoń na pewno masz z raju,

bo dym pachnie jak lato i jesień w mym kraju.

Lubię słuchać twych baśni pod zmierzchem kasztanów

i patrzeć, jak się bawi twoimi wąsami

wnuczka - iskra uśmiechu. A ty się zastanów

nad jej dłonią wzniesioną po gwiazdę nad nami.

Do ciebie idę, matko, po trzykroć cierpieniem

ugodzona w dno serca, by stało się zadość

woli nieba, gdyż niebo jest twoim sumieniem

i sumieniem tych, którzy zabili twą radość.

Wiem, że nigdy dla ciebie nie znajdę pól śniegu

tak pokornie białego, byś mogła iść po nim

do twych synów, co leżą zabici na brzegu

niemej wody, z gałązką jedliny u skroni.

Do was, ludzie, przychodzę, gdy śpicie przy oknie

uchylonym do sadu, a w sadzie świt moknie

i groch burzy po dachu blaszanym się toczy,

zanim słońce przywróci wam mowę i oczy.

Będę chodził za wami i będę wam cieniem,

kiedy cień wam spod głowy wytrąci sierp żniwa;

deszczem będę, gdy wody ze źródła ubywa,

a pola są przebite na wylot pragnieniem.

Wyście mi dali wszystko, co może dać człowiek

dziecku ziemi tak biednej, że siebie się wstydzi:

dach nad głową, chleb, wodę i światło u powiek

i jeszcze coś, lecz tego prócz was nikt nie widzi.