Warszawa W Czasach Mego Debiutu

Wspomnienia trwają długo, wiadomo,

kiedy je pamięć zachowa,

Warszawa w czasach mego dyplomu

nie była zbyt kolorowa.

Socjalistyczne dni bez litości

dłużyły mi się najczęściej,

miały najbrzydszy odcień szarości,

ale na szczęście, na szczęście..

Nad samą Wisłą teatr był,

na szarość panaceum,

wdzięcznymi oklaskami lśnił

mój Teatr Ateneum.

Ten czas, jak sen, w pamięci mam

sen, który się nie prześni,

kiedy co wieczór biegłem tam,

by śpiewać Brechta pieśni.

Tu wyśpiewałem radość, żal

i krągły, jak z reklamy,

Powiśla niebem w siną dal

szedł księżyc z Alabamy.

I puszczał do mnie oko, i

zastygał nad mą głową,

jak gdyby chciał powiedzieć mi,

że wszystko mam przed sobą.

Gdybym miał użyć sporego skrótu

rzekłbym, chcąc prawdy być blisko-

Warszawa w czasach mego debiutu

nie lśniła towarzysko.

Tłum zagoniony- do pracy, z pracy,

mrukliwy, z nosem w gazecie

i ludzie smutni, i jacyś tacy,

ale nie wszędzie, bo przecież...

Nad samą Wisłą teatr był,

głupoty mrok rozgarniał,

świetnymi pomysłami lśnił

i błyszczał jak latarnia.

Ten czas, jak sen, w pamięci mam,

co serce rozwesela,

kiedy co wieczór biegłem tam,

by śpiewać pieśni Brela.

I rwał się z teatralnych sal

do Królewskiego Traktu

ten Pana Brela słynny walc,

ten walc na tysiąc taktów.

I puszczał do mnie oko, i

zastygał nad mą głową,

jak gdyby chciał powiedzieć mi,

że wszystko mam przed sobą.

Ten czas, jak sen, w pamięci mam,

choć lat minęło wiele,

kiedy co wieczór biegłem tam,

by śpiewać Brechta z Brelem.

W pamięci sobie raz po raz

powtarzam takie słowa-

to był mój teatr i mój czas,

który mnie ukształtował.

On dał mi pod stopami grunt,

pogląd na ważne sprawy,

mój teatr- najjaśniejszy punkt

na mapie mej Warszawy!