Niepokój

Mosty które

pod osłoną nocy

przerzuciliśmy do siebie

porywa świt

trwa potop jutrzenki

po obu brzegach

bezradnie biegamy

ręce do siebie wyciągamy

Twoje oczy

rozwarte szeroko rozstaniem

oddalają się i serce za nimi podąża

oglądając się raz po raz za siebie

oglądając się za siebie

przez niebo przebiega

dreszcz niepokoju

rozstępuje się świat

na dwie połowy

i coraz mniejsza

staje się

włosów chmura

kasztanowa

i twoja ręka

wyrwana z mojej

do stacji

zbliżają się

robotnicy

dnia powszedniego

o twarzach przeraźliwie

trzeźwych