Samotni jak Gwiazdy

Czasem tak po ludzku

współczujesz nam - Boże

bo nawet Ty nie zawsze

pomóc nam już możesz

Nie żebyś boskość

czy moc swoją tracił

lecz zbyt jasno widzisz

że my wciąż mali tacy

Chowasz więc nasze sprawy

do bocznej kieszeni

i czasem zapominasz

że my tu na Ziemi

Samotni jak gwiazdy

które w ruch puściłeś

lub jak kruche gałęzie

którym wiatr skradł siłę

A Twoje święte nakazy

tak niezwykłe plany

często nam niepojęte

więc jak im sprostamy?

Choć Ty najlepiej wiesz

po co zsyłasz burzę

wiesz też kto cierpliwy

a kto już nie zdzierży dłużej

Ile jest cierpliwości

w Twej boskiej postawie

czasem tak nam trudno

Ty najlepiej wiesz mój Panie

A świat się kręci

coraz bardziej szalony

jakby wyrwał się nagle

spod wszelkiej kontroli