Witsand

waar de brede rivier zich verliest in de zee

waar een wolk in de verte het zonlicht breekt

en de tijd ademt traag, want de tijd die slaapt

in de armen van de baai waar die ZO waait

en ik volg mijn schaduw langs een eindeloos strand

tot de zon ondergaat in het binnenland - in Witsand

waar je voelt dat er niets is gemaakt om te blijven

waar je omkijkt en ziet hoe je sporen verdwijnen

want de golven die komen en de golven die gaan

en de zee die beweegt in de maat van de maan

in een land waar de toekomst vecht met het verleden

ver van hier in onrustige steden

ver van dit strand - in Witsand

en ik loop door de jaren langs een eindeloos strand

en ik probeer te verklaren hoe ik hier ben beland

hoe sterk is het toeval, hoe sterk is het lot?

ben ik wie ik zijn wou, is het dit wat ik zocht?

en ik praat met de zee en ik praat met de doden

en ik mis soms een god om in te geloven

zoals toen ik klein was vlak voor het slapen

wist dat er iemand over mij waakte

nu sta ik hier 's nachts, kijk naar de sterren

weet niet goed meer wat ik moet zeggen

'k voel me soms moe, 'k voel me soms leeg

hoe langer ik leef hoe minder ik weet

hoe minder ik denk in goed en in kwaad

in waarheid en leugen, in liefde en haat

geef mij maar de wolken, geef mij maar de lucht

ik kan er uren naar kijken, misschien is dat het geluk

misschien ligt daar het geluk

waar de brede rivier zich verliest in de zee

waar een wolk in de verte het zonlicht breekt

en de tijd ademt traag want de tijd die slaapt

in de armen van de baai... waar die ZO.... waait