Dei Vil Alltid Klaga og Kyta

Dei vil alltid klaga og kyta,

at me ganga so seint og so smaatt;

men eg tenkjer, dei tarv ikkje syta:

me skal koma, um inkje so braadt.

Ja, det skyt ikkje fram, so det dunar

(som no ingen kann undrast uppaa);

men det munar daa jamt, ja det munar,

so det stundom er Hugnad aa sjaa.

Lat det ganga fram, lat det siga!

Berre eitt eg ynskjer og bed:

at me inkje so høgt maatte stiga,

at me gløyma vaar Fedra-Sed.

Lat oss inkje Forfederne gløyma,

under alt, som me venda og snu;

for dei gav oss ein Arv til aa gøyma,

han er større, en mange vil tru.

Lat det merkast i meir en i Ordi,

at me halda den Arven i Stand,

at naar Federne sjaa att paa Jordi,

dei kann kjenna sitt Folk og sitt Land.