Turið Torkilsdóttir

Vatnið rennur av høgum fjøllum

og eftir hvøssum gróti

So ilt er at leggja ást við hann

ið onga leggur ímóti

Dagurin líður, náttin kemur

dimmir á jørð so fríða

Í morgin saðlum hestar dyst at ríða.

"Tað er so vánt í tínum landi

tí har er veður og vindur

Nògv betri er í Noregs fjøllum

tú ástir við meg bindur."

Fylgdi hon honum so langt á leið

til gøtur tóku at skilja

"Tað, ið eg vendi aftur frá tar

tað er ei við mín vilja."

Turið situr í Noregs fjøllum

hon vekir harm og pínu

So møðig fellur hon blóðig tár

á báðar armar sínar

Dagurin líður, náttin kemur

dimmir á jørð so fríða

Í morgin saðlum hestar dyst at ríða.